قیمت اینترنت و یافتن پرتقال فروش

 شاید هم این تدبیری است تا این فناوری در ایران همچنان در انحصار طبقه‌ای خاص باقی بماند و عمومی و فراگیر نشود. سال گذشته در اظهارنظری بسیار عجیب، وزیر وقت ارتباطات و فناوری اطلاعات در مصاحبه‌ای با صدا و سیما در توجیه گران بودن اینترنت در ایران گفته بود: قیمت اینترنت در خارج کشور آنقدرها هم که گفته می‌شود ارزان نیست من خودم در یک هتل در لندن برای یک روز ۲۰پوند پول اینترنت دادم!
همان زمان روزنامه همشهری در یادداشتی با عنوان«جناب وزیر ! قیمت اینترنت در هتل با بقیه نقاط برابر نیست» به نقد این اظهارنظر پرداخته و با مقایسه قیمت‌های اینترنت در منطقه و جهان تصریح کرد: «در هنگ‌کنگ قیمت اینترنت با سرعت یک گیگا بیت ٢٦ دلار در‌ماه است، هر کاربر خانگی ژاپنی می‌تواند با پرداخت ماهانه ۳۰دلار به اینترنت باسرعت ۱۰۰مگابیت در ثانیه دسترسی داشته باشد، قیمت اینترنت در ایران تقریبا دو برابر امارات، سه برابر مصر و ۱۲برابر ترکیه است. در بحرین قیمت اینترنت ۴مگابیت بر ثانیه، سالانه ۳۰دلار است و قیمت اینترنت در دانمارک با سرعت ۲مگابیت ۲۰دلار در‌ماه است. اغلب کشورهای اروپایی و ازجمله انگلستان اینترنت پر سرعت بالای ۴مگابیت بر ثانیه با قیمت حدود ۱۸دلار در‌ماه در اختیار شهروندانشان قرار می‌دهند و هند و پاکستان نیز قیمت‌هایی نصف قیمت اینترنت در ایران دارند.»
اکنون دکتر مهدی اخوان بهابادی دبیر شورای‌عالی فضای مجازی رسما اعلام کرده که «قیمت پهنای باند یک مگابیت برثانیه به‌صورت اختصاصی در منطقه در گران‌ترین حالت حدود ۱۵یا ۱۶دلار است، با این یک مگابیت حدود ۳۲۰گیگابایت دانلود می‌شود و این در منطقه قیمتش ۱۵یا ۱۶دلار است. ما کاری به قیمت خرید شرکت ارتباطات زیرساخت نداریم اما در نهایت این پهنای باند در داخل کشور حدود ۲۵۰هزار تومان فروخته می‌شود. حالا شما پیدا کنید پرتقال فروش را. . . .»
هر چند سخنان دبیر شورای‌عالی فضای مجازی تأییدی بر یادداشت سال گذشته همشهری است، در این سخنان نیز اشکالی اساسی وجود دارد. قیمت‌های اینترنت در دنیا برای کاربران ماهانه و برای فروشندگان یا همان ‌ای‌اس‌پی‌ها سالانه محاسبه می‌شود.
بر این اساس قاعدتا منظور از قیمت اینترنت یک مگابیت بر ثانیه در منطقه‌ای که ۱۵تا ۱۶دلار اعلام شده برای یک سال است وگرنه اگر این عدد مبنای خرید شرکت ارتباطات زیرساخت برای یک‌ماه بود و قیمت فروش آن به کاربران ۲۵۰هزار تومان می‌بود، با فرض عدد ۳۳۰۰تومان برای هر دلار، این منطقی نیست که دولت اینترنت را هر مگابیت ۵۰هزار تومان بخرد و آن را با قیمت ۳۹هزار تومان به کاربر بفروشد! اما با فرض سالانه بودن مبلغ مذکور، دولت هر مگابیت اینترنت را ۵۰هزار تومان می‌خرد و آن را ۴۶۰هزار تومان می‌فروشد. تازه این در شرایطی است که فروش یک ظرفیت ثابت به حدود ۱۰مشترک را درنظر نگیریم و سرعت اینترنت برای کاربران نهایی نیز سرعت واقعی باشد که اغلب اینگونه نیست.
اگر آقای دکتر اخوان به‌عنوان دبیر شورای‌عالی فضای مجازی سری به وب‌سایت شرکت مخابرات تهران می‌زد متوجه می‌شد که قیمت اینترنت یک مگابیت بر ثانیه ماهانه ۳۸۲۰۰تومان است که سالانه ۴۶۰هزار می‌شود نه ۲۵۰هزار تومان! ما که نتوانستیم بالاخره پرتقال فروش را پیدا کنیم. شما چطور؟